Attachement | Gehechtheid

Ergens op een blog lees ik o.a. dit:

"Attachement is angst"


Het is een artikel waarin de schrijver wil afrekenen met het feit dat wij mensen ons zo aan van alles hechten. Denk aan mensen, dingen, verwachtingen en overtuigingen.
Attachement wordt omschreven als angst. Als beperkend voor de eigen groei.

En dan zie ik de profielfoto van de schrijfster waarop deze persoon  in een innige poze te zien is  met haar  lieve huisdiertje, een konijntje. En dan denk ik spontaan bij mezelf: "waar héb je het over"?

Attachement kan volgens mij ook een hele hoge uiting van Liefde zijn. Liefde jegens je huisdier, jegens je partner, jegens je broer of zus. Laat ik voor één keer uit de school klappen: Mijn broer ligt op zijn sterfbed. Hij lijd pijn, is angstig en vooral verdrietig voor al wat hij achter moet laten. Zodra ik verschijn, neemt hij me beet en wordt pas rustig als hij in mijn armen ( eindelijk ) even in slaap kan vallen. Leve het Attachement!


Zolang ik leef zal ik weigeren, halstarrig weigeren om mijn gehechtheid aan mijn geliefden op te geven. Of dat nu familie is, vrienden, kennissen of mijn medemens in het algemeen. En geloof me vrij: het houd mijn innerlijke groei heus niet tegen hoor.

Je eigen weg gaan

Machtige lessen geleerd de afgelopen dagen.

Hoe belangrijk is het om in je eigen kracht te blijven staan en je niet van je doel te laten afwijken door je eigen onzekerheden, angsten, frustraties, gemis of wat dan ook.

Ik heb gevochten. Gevochten tegen een ander........ gevochten tegen mezelf.

Wie mijn blog regelmatig leest weet dat mijn broer ernstig ziek is en de tekenen lijken niet gunstig. Een dierbare vriendin wees me terecht wanneer ik me liet meeslepen met datgene dat de realiteit lijkt te zijn. Zij hield me voor dat wat anderen ook zeiden en hoe het er ook uit mocht zien de toekomst alles behalve statisch is. Zij waarschuwde me op te letten met mijn gedachten want gedachten zijn energie en die gedachten scheppen mijn werkelijkheid, mijn realiteit.

Ik kwam hiertegen in opstand omdat ik ik me liet mee leiden met mijn gevoel van verdriet over het verdict dat over mijn broer is uitgesproken. Ik kwam in opstand omdat haar woorden mijn gevoel voor realiteit tartten.

Ik wilde een arm om me heen, een troostend woord en even niet alle spirituele wijsheden die ik normaal met grote dankbaarheid en fascinatie zou hebben aangenomen.

Ik vond haar hard en gevoelsloos. Ze bekeek alles vanaf een grote afstand, schijnbaar niet geraakt door mijn verdriet en hulpkreet. "Het hoort niet bij me, dus ga ik er niet in mee" was de kern van haar verhaal. Ik voelde me verlaten en verschopt. Iemand die ik zo graag mag, die zo belangrijk werd in mijn leven, maar ook in het leven van mijn geliefde tweelingziel had even geen zin meer in ons nu het moeilijk voor haar werd omdat er kennelijk iets van haar verwacht werd en zij wenste dat niet te geven, althans niet op de wijze zoals de "vraag" tot haar kwam.

Het was haar weg of het wat géén weg, zo leek het. Het kon niet anders dan op een conflict uitlopen. Ik verbrak de verbinding om deze echter enkele dagen later te herroepen want er was toch ook veel moois gebeurd in de tijd dat we elkaar kenden.

Toch lijkt het erop alsof de situatie rond mijn broer niet dé oorzaak is voor de verwijdering binnen onze vriendschap. Er is meer, al kan ik er niet de vinger op leggen.

En zo lijkt het gezegde op te gaan: mensen komen en mensen gaan en uiteindelijk sta je alleen en ben je voor alles zelf verantwoordelijk. Mensen kunnen een tijd met je meelopen op jouw pad, maar uiteindelijk bewandelt iedereen toch zijn/haar eigen unieke pad. Dat kan ook niet anders want vanuit de Goddellijkheid hebben we allemaal een eigen bewustzijn meegekregen en vooral ook de eigen vrije wil. Op basis van die geschenken lijken we van elkaar gescheiden terwijl we dat in essentie niet zijn natuurlijk.

Onze goede vriendin heeft afscheid van ons genomen. Niet in woorden, doch wel in daden en of ze dat nu goed vind of niet, wij zullen haar missen.

Mijn tweelingziel en ikzelf vervolgen onze weg en zolang wij samen zijn kan niets ons scheiden of ons van ons doel af doen wijken. Ons doel is altijd geweest om een lichtpuntje te zijn voor anderen. Om anderen te helpen door een voorbeeld te zijn van wat Goddellijke Liefde, uitgedrukt door de tweelingzielenlliefde vermag te doen.  Ons huis staat open voor hen die zich verloren wanen in deze schijnbaar moeilijke wereld.

Vanwege mijn broer hadden we al onze activiteiten stop gezet maar het ziet ernaar uit dat dit niet wenselijk is. Alles komt tot ons, alles drijft ons voort op ons pad en we krijgen het ene na het andere idee om op te zetten. Ons huis was en is een plaats waar mensen graag vertoeven en waar men de warmte voelt die wij zo graag willen uitstralen.  Hoe erg we het ook vinden dat mijn broer er wellicht over een tijdje niet meer is, hoe erg we het ook vinden dat we een lieve vriendin moeten loslaten, wij zullen volharden om als tweelingzielen dienstbaar te zijn in een poging om een lichtpuntje te zijn.

Inge en ik hebben veel te bieden. Waarom zouden we dat voor onszelf houden? Waarom zouden we niet uitdragen wat wij willen op onze eigen specifieke wijze? Waarom zou het pad van wie dan ook beter zijn dan het onze?

Neen, de les die we hieruit te trekken hebben is dat wij, juist nu, volledig in onze kracht moeten blijven staan en vooral ons eigen pad moeten vervolgen. Onze taak zien we als een taak om geluk te brengen. Wij dienen echter mensen ook los te kunnen laten indien het doel van de ontmoeting bereikt is en de mens verkiest om zijn/haar weg te gaan.

En onze vriendin? Die koesteren wij in ons hart. Zij gaf aan ruimte te willen en gaat haar weg maar ons huis is en blijft haar huis en ons thuis is haar thuis, ook al beseft ze dat niet.

Je ruimte innemen

Ik lees redelijk veel op andere blogs die met spiritualiteit te maken hebben. 

Een 'hot item' is momenteel het gegeven: in je kracht gaan staan en in je kracht blijven staan, daarbij niet gehinderd door de ( negatieve) invloeden van anderen.

Wat moet je doen met die invloeden? De boodschap is, simpelgezegd eigenlijk dat je dat moet buitensluiten door bijvoorbeeld afstand te nemen van die persoon of situatie.

En zo zie je stelselmatig mensen die iedereen en alles buiten sluiten voor zover zij niet passen binnen de "eigen" ruimte.

Spontaan vraag ik me af:

Als je op aarde leeft en alles en iedereen buitensluit die niet 100% bij je past hoe eenzaam blijf je dan op een gegeven moment niet achter? Ja, je neemt volledig je eigen ruimte in. Maar dan? Dan ben je blij, gelukkig en trots dat je al die negatieve elementen de deur uit hebt gedaan maar ........ aan wie ga je dat nog vertellen?

Wij zijn pelgrims

Enya heeft er een prachtige somg over gezongen met dezelfde titel:  "pilgrim". 

Wij mensen zijn pelgrims die van tijd tot tijd de keuze maken om in een aards lichaam te incarneren om een (nieuwe) pelgrimstocht te ondernemen met als doel om ons bewustzijn uit te breiden en daarmee meer en meer onze eigen Goddellijke afstamming te (h)erkennen.

Wij zijn reizigers op onze tocht op de aarde  en doen ervaring na ervaring op. En dat is goed. Heel goed. Voor wij onze reis op aarde aanvangen maken we in de spirituele wereld, meestal samen met anderen afspraken die we in een soort van blauwdruk vastleggen. Natuurlijk blijft het een blauwdruk en behouden wij altijd de vrije keuze om welke richting dan ook in te slaan. Wij zijn vrij. Waarlijk vrij in dat opzicht.
De wet van oorzaak en gevolg helpt ons onze keuze te leren begrijpen en eventueel een verkeerde keuze te herstellen. Dit herstellen kan in datzelfde leven, maar vaak zie je ook dat we de gevolgen van een keuze meerdere levens met ons meedragen.

Zo kan het ook zijn dat we bepaalde zaken steeds voor ons uitschuiven omdat we dat pad zo moeilijk vinden. Zoiets begint dan als een rode draad door onze levens heen te lopen en komt in elk leven liefdevol, doch beslist en steeds wat sterker tot ons terug tot we datgene aangaan wat we moeten afwerken.

Onze metgezellen, onze zielsverwanten, soulmates, gidsen en onze tweelingziel helpen ons op onze verschillende pelgrimstochten op deze wereld en zo vormen wij voor elkaar de spiegel der eeuwen. Alles wat wij doen heeft effect op elk ander en vertelt ons alles over onszelf en over die ander. De één staat niet hoger in de hierarchie dan de ander. Juist omdat wij in liefde met elkaar zijn verbonden zijn en blijven wij telkens elkaars gelijke.

De leraar van vandaag wordt de leerling van morgen. Ouder wordt kind, Man wordt vrouw, vrouw wordt man en zo gaat dit machtige levensspel verder tot wij volledig in het licht opgaan van waaruit wij allemaal voortkomen. Wij mensen zijn kinderen van dit licht, wij zijn dit licht en licht is liefde.

Op de tocht die ik voor dit leven koos staat leren loslaten als rode draad op elke hoek van de straat op mij te wachten. Ik houd van mensen, hecht aan hen en vind het moeilijk om hen los te laten.
Daarbij vergeet ik echter dat ik de pelgrim ben die mijn pad wel verder moet lopen. Je komt als pelgrim alleen op de wereld en je verlaat deze ook weer alleen. Mensen komen op je pad en zij gaan weer.

Een tijdlang kunnen zij naast je lopen, je bijstaan en kan jij hen bijstaan maar het moment kan komen dat je voelt dat je elkaar hindert en als dat gebeurt dan is de grootste daad van liefde : loslaten. Dit moet ik leren want door het krampachtige vasthouden ontstaan conflicten. Conflicten die helemaal niet hoeven. Misverstanden die helemaal niet hoeven want we zeggen feitenlijk continu hetzelfde. Letterlijk hetzelfde maar kennelijk in een andere taal. Omdat we elkaar niet meer begrijpen denken we van elkaar dat we zwak zijn en voelen we de behoefte elkaar te gaan overtuigen van zaken waar we het al lang over eens waren.

Loslaten... het houd me momenteel erg bezig omdat ik op het punt sta een geliefd iemand af te moeten geven omdat het erop lijkt alsof hij dit aardse leven gaat verlaten. Loslaten... loslaten.... loslaten.... het gonst en het lijkt met de dag heviger te worden en zelfs versterkt te worden door anderen met wie ik opeens niet meer hand in hand lijk te kunnen lopen.

Ik erken dat ik moet loslaten. Men denkt dat ik niet meer in mijn kracht sta maar daarin zou men zich deerlijk kunnen vergissen. Meer dan ooit verbind ik me met het licht in mezelf, met mijn kern om juist nu alles uit mezelf te halen waarvoor ik deze pelgrimstocht ben begonnen. Ik leef bewust en onderga bewust. Daarbij laat ik echter ook mijn verdriet toe, mijn gevoel van gemis, de schijn van afhankelijkheid en wat je maar wil want al deze aspecten mogen beleefd, en vooral doorleefd worden.

Ik kan huilen, ik kan roepen, ik kan wanhopig zijn. Daar tegenover staat, dat ik onmiddellijk voor iedere levende ziel klaar sta als "lichtwerker" die mij nodig heeft.

Neen, ik ben nog lang niet ver heen en ik ben doof noch blind. Ik ben die ik ben en ik aanvaard alle aspecten van dit zijn, wetende dat ik een pelgrim ben die zijn pad bewandelt.

Ik loop dit pad  in grote dankbaarheid en vreugde voor alles wat ik daarop tegenkom. Ik zou het leuk vinden als mijn medepelgrims nog wat bij me willen blijven.
Wie loopt er nog een stukje met me mee?

White Time Healing versus slokdarmkanker

Vandaag, woensdag 28 april ben ik bij mijn broer geweest en samen met mijn schoonzus en hem hebben we het consult gehad bij de oncoloog die ons zou inlichten over de mogelijkheden die mijn broer nog heeft nu hij uitzaaiingen heeft als gevolg van zijn slokdarmker.

Het ziet er niet goed uit. Men geeft hem hooguit, werkelijk hooguit nog een jaar maar in de praktijk zal dat waarschijnlijk veel minder zijn want God, wat ziet hij af. Op de plaats waar men hem opereerde en waar 30 cm slokdarm werd verwijderd bevind zich een nieuwe tumor die opnieuw de doorgang voor zijn voedsel versperd waardoor hij dus niet meer kan eten of drinken. Mijn broer is zeer aangeslagen want tot op het laatst koesterde hij toch stiekum nog de hoop dat er wellicht toch nog iets mogelijk was.

Ik word herinnerd aan de stellingen die men aan mij doorgaf waarin wij allemaal verantwoordelijk worden geacht voor onze eigen creaties. Weet u nog? Wij scheppen onze werkelijkheid.

Ik wordt herinnert aan een actie die men vanuit de Universal White Time  organisatie op touw had gezet.
Universal White Time is een healingmethode die uitgaat van een verbinding met het universele witte licht vanuit het universum. Volgens deze groep beschikken zij over fenomenale gaven en krachten die het mogelijk maakt om mensen te helen, ook vanop afstand, net zoals Reiki. De White Timers kennen aan zichzelf echter meer kracht toe.

Goed, op liefdevolle wijze verzamelde men zich om mijn broer te healen. De resultaten zouden zeker niet uitblijven. Dat is nu toch al weer een poosje geleden en helaas, al dat witte licht heeft hem niet geholpen. Hij is ernstig verzwakt en ongelofelijk afgevallen.

Onwillekeurig moet ik denken aan dat verhaal van Jomanda en Sylvia Millecam die er toch zo van overtuigd was dat enkel spiritualiteit haar zou redden. Jomanda ging hier maar al te graag op in. "je moet het beeld van ziekzijn niet aanvaarden" hoor ik in mijn hoofd. Tja, dat werd waarschijnlijk door Jomanda ook aan Sylvia gezegd.  Thans leeft Sylvia, hopelijk gelukkig, aan gene zijde voort.

Het blijft een gevaarlijk gegeven dat mensen zich compleet in hun nieuwe spirituele overtuigingen gaan verliezen en werkelijk denken dat de Goddellijke wetten te allen tijde gebruikt kunnen worden zonder rekening te houden met de ziele-wens van het individu of het karma van het individu.

Maar als die White Time groep dan zo overtuigd was, waarom helpt het dan niet? Waarom is mijn broer dan niet als door een wonder gered?

Welnu: op de website van de Universal White Time organisatie staat het antwoord al: zodra je licht stuurt naaar iemand om hem te healen en blijkt dat dit tegen het karma ingaat van deze persoon houdt de helende werking onmiddellijk op, waarmee maar weer eens wordt aangetoond dat de wet van de vrije wil en de wet van oorzaak en gevolg niet omzeild kunnen worden.

Ben ik een ongelovige? Nee! Ik ken deze wettten. Ik ken dat witte licht ook en dat is echt niet alleen voorbehouden aan een bepaalde groep hoor. Ik ken het, ik weet dat het werkt, maar ik weet ook dat de universele wetten, die voor elk levend wezen gelden niet zomaar omzeild kunnen worden door wie dan ook.

Hebben wij, de lichtwerkers, de spirituelen, dan niets geleerd van het verhaal van Jomanda en Sylvia?

Wij scheppen onze eigen werkelijkheid

Zoals de titel al zegt: wij scheppen onze eigen werkelijkheid. Dat doen we met onze gedachten, onze overtuigingen en de kracht van deze gedachten, ook wel uitgedrukt in emotie.

Het is de kracht van je gedachte, je emotie die zaken in je leven brengt en waarmee je dus je werkelijkheid schept en herschept. Op die wijze zijn we ook zelf verantwoordelijk voor alles wat we meemaken tot en met de omgeving waarin we leven.

Deze wijsheid is al duizenden jaren oud. Nu we echter in het aquariustijdperk zijn aangekomen komt deze aloude wijsheid meer en meer aan het licht.

En zo leef ook ik, omringt door mensen die min of meer met dezelfde zaken bezg zijn als ik zelf.
Ik ben een onderzoekende geest en neem niet zomaar alles aan wat men me voorschoteld.

Dat is mooi zult u zeggen: want dat is wat ook Boedha de mensen voorhield: onderzoek en stel alles in vraag.

Veel mensen ontwaken in vreugde binnen dit nieuwe concept want het houd zoveel moois in. Nee, we zijn niet verdoemd, nee, het is niet onherroepelijk voorbestemd als ons iets naars overkomet. Wij hebben de macht om alles te veranderen, puur door onze gedachten te sturen en de Goddellijke kracht in onszelf te aanvaarden. Er zijn geen grenzen aan het universum, er zijn geen grenzen aan scheppingskracht en dus zijn er ook oneindig veel varianten van wat wij als realiteit waarnemen.

We willen vrij zijn. Waarlijk vrij. En dat kan! Dat mag!

En toch.... zijn we wel zo vrij? Als wij beseffen dat wij alles scheppen naar ons beeld, waarom zijn we dan nog bang voor elkaar? Waarom bijvoorbeeld moeten wij zo nodig elkaar gaan overtuigen dat ONZE realiteit de juiste is? Alsof het nodig zou zijn dat iedereen van wie we houden absoluut in ONS referentiekader moet thuishoren.

Vandaag krijgt mijn broer, die ernstig ziek is, te horen of er nog een behandeling zal volgen en waarschijnlijik ook hoe lang hij nog te leven heeft. Hij is geoppereerd aan slokdarmkanker en hoewel het eerst goed leek zijn er nu uitzaaiingen gecontsateerd. Daarnaast werkt zijn spijsverteringssysteem niet meer. Kan het erger?

En dan hoor je dus in je hoofd al die dingen gonzen die ik boven omschreef. "Je schept je eigen werkelijkheid en je bent er zelf verantwoordelijk voor".  Je moet continu onderzoeken wat een bepaalde gebeurtenis over JOU zegt.

Je hoort zeggen dat je niet zomaar dat beeld van ziek zijn moet aanvaarden. Je kan je gezond denken.

Ik weet het, het kan...........het kan..... maar vertel dat nu eens aan mijn broer die doodziek, letterlijk doodziek aan bed is gekluisterd. Zie je het al gebeuren dat ik daar naartoe ga en hem vraag: 'goh en wat zegt dit nu over jou'?  Die jongen is gewoon doodziek, hij lijd pijn! Veel pijn en moet hij dan nog gaan nadenken waarom hij dit over zich heeft afgeroepen?

Op zielsniveau, vanuit ons hogere zelf is alles verklaarbaar maar wij zitten hier in een menselijk omhulsel en we dienen de lessen te leren die ons worden aangedragen. Daarnaast behouden wij de vrijheid om verdriet te voelen, gemis te voelen.

Het is niet omdat je zogezegd spiritueel ontwaakt bent dat je niet meer mens mag zijn. Je hoeft niet opeens "GOD" te zijn die de hele wereld gaat herscheppen. Dat komt later wel. Nu eerst mijn liefde en zorg aan mijn broer besteden.

In mijn eigen leven speelt een belangrijke levensles een onophoudelijke rol: "leren loslaten".  Het lijkt erop dat deze les steeds intensiever wordt voorgehouden. En dat geld niet alleen ten opzichte van mijn broer die ik wellicht voor een tijdje zal moeten missen wanneer hij de oversteek maakt, maar wellicht voor veel meer mensen waar ik me te veel aan vast heb geklampt omdat ik van ze ben gaaa houden.

Ieder mens is Goddellijk. Ieder mens heeft zijn / haar eigen wereld en daarbinnen doelen en uitdagingen. We wandelen zij aan zij voor de tijd die ons gegeven is dit te doen.

Ik zou willen dat ik nooit geen afscheid meer hoefde te nemen van mensen waarvan ik houd.

Jan

Eigen Weblog

"Waarom begin je geen eigen weblog" , zo werd me onlangs gevraagd. "je antwoorden zijn langer dan mijn berichten", was de opmerking.

Ja, dat klopte wel. Het was op een weblog waar allerhande onderwerpen aan bod komen van actuele onderwerpen, onderwerpen die dus in het nieuws zijn, tot diep beleefde spirituele onderwerpen en overeenstemmende levensovertuigingen.

Met name dat laaste wilde bij mij wel eens een reactie uitlokken juist omdat spiritualiteit in mijn leven zo'n belangrijke rol speelt.

Ik wist eigenlijk niet zo dadelijk of, en zo ja hoe ik op die vraag moest reageren. Nu, een aantal dagen later besef ik dat deze persoon wel ergens gelijk heeft.
Als je zoveel te schrijven hebt, waarom zou je dat dan niet doen via een eigen weblog. En te schrijven valt er genoeg.

Momenteel ondergaat mijn familie een nieuwe, droevige uitdaging nadat mijn jongste broer te horen kreeg dat hij ongeneeslijk ziek is en niet meer echt behandeld kan worden. Voorbereiden op het einde is hier de boodschap. Het einde? of het begin? Een nieuw begin dan? 

Volgens spirituele stromingen vormen wij onze eigen realiteit gebaseerd op de energie die we aan onze gedachten en overtuigingen toekennen. Een interessant onderwerp waar ik ook al jaren mee bezig ben. Nu het zo dichtbij komt echter ook een uitdaging.

Welnu, laat ik dan mijn collega-blogger's raad opvolgen en mijn verhaal doen vanuit mijn eigen omgeving. 

Dit blog zal dus een weergave worden van wat in ieders leven plaats kan en zal vinden. Daarom hoop ik dat iedere lezer iets zal herkennen en wellicht gesterkt wordt door de artikelen die hier verschijnen.