"Waarom begin je geen eigen weblog" , zo werd me onlangs gevraagd. "je antwoorden zijn langer dan mijn berichten", was de opmerking.
Ja, dat klopte wel. Het was op een weblog waar allerhande onderwerpen aan bod komen van actuele onderwerpen, onderwerpen die dus in het nieuws zijn, tot diep beleefde spirituele onderwerpen en overeenstemmende levensovertuigingen.
Met name dat laaste wilde bij mij wel eens een reactie uitlokken juist omdat spiritualiteit in mijn leven zo'n belangrijke rol speelt.
Ik wist eigenlijk niet zo dadelijk of, en zo ja hoe ik op die vraag moest reageren. Nu, een aantal dagen later besef ik dat deze persoon wel ergens gelijk heeft.
Als je zoveel te schrijven hebt, waarom zou je dat dan niet doen via een eigen weblog. En te schrijven valt er genoeg.
Momenteel ondergaat mijn familie een nieuwe, droevige uitdaging nadat mijn jongste broer te horen kreeg dat hij ongeneeslijk ziek is en niet meer echt behandeld kan worden. Voorbereiden op het einde is hier de boodschap. Het einde? of het begin? Een nieuw begin dan?
Volgens spirituele stromingen vormen wij onze eigen realiteit gebaseerd op de energie die we aan onze gedachten en overtuigingen toekennen. Een interessant onderwerp waar ik ook al jaren mee bezig ben. Nu het zo dichtbij komt echter ook een uitdaging.
Welnu, laat ik dan mijn collega-blogger's raad opvolgen en mijn verhaal doen vanuit mijn eigen omgeving.
Dit blog zal dus een weergave worden van wat in ieders leven plaats kan en zal vinden. Daarom hoop ik dat iedere lezer iets zal herkennen en wellicht gesterkt wordt door de artikelen die hier verschijnen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 reacties:
Ha Jan, gefeliciteerd! Wat een goed idee! :)
Kunnen we mooi de rollen eens omdraaien! Ik reageren op jouw stukjes. Zoals je weet geloof ik in wonderen en is genezing mogelijk. Ik ben wars van onheilstijdingen, dat wordt me wel eens kwalijk genomen. Dan lijkt het misschien alsof ik niet meevoel of meetreur of het ontken en misschien is dat dan ook wel zo. Maar dat is vanuit een sterke overtuiging dat je de dingen niet hoeft te accepteren zoals ze zijn. Vaak hou ik mijn mond dan maar, want waarom zou ik de rest van de wereld moeten overtuigen?
We zullen zien wat er gebeurt, ik heb een enorm groot vertrouwen in de healing die we gedaan hebben en hoop spoedig betere berichten te horen.
Liefs en zet 'm op!
Petra
Excuus, een klein foutje gemaakt in mijn tekst. Ik bedoel: We hoeven de dingen niet te accepteren zoals ze lijken/ons soms voorgehouden worden. De illussie - waar ook ziekte bijhoort en verdriet en woede en alle andere vormen van afgescheidenheid - die hoeven we niet te accepteren!
Maar ik wil je er niet van overtuigen - het hele proces is (altijd) nodig om doorheen te gaan.
Liefs, Petra
Dag lieve Petra,
Het is eigenlijk niet een kwestie van overtuigen. Het is zo, afgescheidenheid is de grootste en meest hardnekkige illusie die er is. Daarin schuilt ook de "les" die ons door dit soort gebeurtenissen wordt voorgehouden. Het lijkt wel een toetsing van waar we zelf staan met onze overtuigingen of datgene wat we uitdragen.
Je weet het, je deelt het en dan sta je zelf voor zo'n situatie. Iemand die binnen afzienbare tijd het aardse zal inruilen voor het niet-aardse. Er is geen scheiding en toch... het mensje in mij, dat in dit lichaam op deze fysieke wereld leeft voelt verdriet, voelt boosheid, voelt afgescheidenheid. We kunnen daar niet omheen.
Neen, overtuigen van de eenheid van alles hoeft men me niet. Dat weet ik. Het aanvaarden van de aardse gewaardwording hoort echter bij het proces.
Jan
Een reactie posten