Wij zijn pelgrims

Enya heeft er een prachtige somg over gezongen met dezelfde titel:  "pilgrim". 

Wij mensen zijn pelgrims die van tijd tot tijd de keuze maken om in een aards lichaam te incarneren om een (nieuwe) pelgrimstocht te ondernemen met als doel om ons bewustzijn uit te breiden en daarmee meer en meer onze eigen Goddellijke afstamming te (h)erkennen.

Wij zijn reizigers op onze tocht op de aarde  en doen ervaring na ervaring op. En dat is goed. Heel goed. Voor wij onze reis op aarde aanvangen maken we in de spirituele wereld, meestal samen met anderen afspraken die we in een soort van blauwdruk vastleggen. Natuurlijk blijft het een blauwdruk en behouden wij altijd de vrije keuze om welke richting dan ook in te slaan. Wij zijn vrij. Waarlijk vrij in dat opzicht.
De wet van oorzaak en gevolg helpt ons onze keuze te leren begrijpen en eventueel een verkeerde keuze te herstellen. Dit herstellen kan in datzelfde leven, maar vaak zie je ook dat we de gevolgen van een keuze meerdere levens met ons meedragen.

Zo kan het ook zijn dat we bepaalde zaken steeds voor ons uitschuiven omdat we dat pad zo moeilijk vinden. Zoiets begint dan als een rode draad door onze levens heen te lopen en komt in elk leven liefdevol, doch beslist en steeds wat sterker tot ons terug tot we datgene aangaan wat we moeten afwerken.

Onze metgezellen, onze zielsverwanten, soulmates, gidsen en onze tweelingziel helpen ons op onze verschillende pelgrimstochten op deze wereld en zo vormen wij voor elkaar de spiegel der eeuwen. Alles wat wij doen heeft effect op elk ander en vertelt ons alles over onszelf en over die ander. De één staat niet hoger in de hierarchie dan de ander. Juist omdat wij in liefde met elkaar zijn verbonden zijn en blijven wij telkens elkaars gelijke.

De leraar van vandaag wordt de leerling van morgen. Ouder wordt kind, Man wordt vrouw, vrouw wordt man en zo gaat dit machtige levensspel verder tot wij volledig in het licht opgaan van waaruit wij allemaal voortkomen. Wij mensen zijn kinderen van dit licht, wij zijn dit licht en licht is liefde.

Op de tocht die ik voor dit leven koos staat leren loslaten als rode draad op elke hoek van de straat op mij te wachten. Ik houd van mensen, hecht aan hen en vind het moeilijk om hen los te laten.
Daarbij vergeet ik echter dat ik de pelgrim ben die mijn pad wel verder moet lopen. Je komt als pelgrim alleen op de wereld en je verlaat deze ook weer alleen. Mensen komen op je pad en zij gaan weer.

Een tijdlang kunnen zij naast je lopen, je bijstaan en kan jij hen bijstaan maar het moment kan komen dat je voelt dat je elkaar hindert en als dat gebeurt dan is de grootste daad van liefde : loslaten. Dit moet ik leren want door het krampachtige vasthouden ontstaan conflicten. Conflicten die helemaal niet hoeven. Misverstanden die helemaal niet hoeven want we zeggen feitenlijk continu hetzelfde. Letterlijk hetzelfde maar kennelijk in een andere taal. Omdat we elkaar niet meer begrijpen denken we van elkaar dat we zwak zijn en voelen we de behoefte elkaar te gaan overtuigen van zaken waar we het al lang over eens waren.

Loslaten... het houd me momenteel erg bezig omdat ik op het punt sta een geliefd iemand af te moeten geven omdat het erop lijkt alsof hij dit aardse leven gaat verlaten. Loslaten... loslaten.... loslaten.... het gonst en het lijkt met de dag heviger te worden en zelfs versterkt te worden door anderen met wie ik opeens niet meer hand in hand lijk te kunnen lopen.

Ik erken dat ik moet loslaten. Men denkt dat ik niet meer in mijn kracht sta maar daarin zou men zich deerlijk kunnen vergissen. Meer dan ooit verbind ik me met het licht in mezelf, met mijn kern om juist nu alles uit mezelf te halen waarvoor ik deze pelgrimstocht ben begonnen. Ik leef bewust en onderga bewust. Daarbij laat ik echter ook mijn verdriet toe, mijn gevoel van gemis, de schijn van afhankelijkheid en wat je maar wil want al deze aspecten mogen beleefd, en vooral doorleefd worden.

Ik kan huilen, ik kan roepen, ik kan wanhopig zijn. Daar tegenover staat, dat ik onmiddellijk voor iedere levende ziel klaar sta als "lichtwerker" die mij nodig heeft.

Neen, ik ben nog lang niet ver heen en ik ben doof noch blind. Ik ben die ik ben en ik aanvaard alle aspecten van dit zijn, wetende dat ik een pelgrim ben die zijn pad bewandelt.

Ik loop dit pad  in grote dankbaarheid en vreugde voor alles wat ik daarop tegenkom. Ik zou het leuk vinden als mijn medepelgrims nog wat bij me willen blijven.
Wie loopt er nog een stukje met me mee?