Je eigen weg gaan

Machtige lessen geleerd de afgelopen dagen.

Hoe belangrijk is het om in je eigen kracht te blijven staan en je niet van je doel te laten afwijken door je eigen onzekerheden, angsten, frustraties, gemis of wat dan ook.

Ik heb gevochten. Gevochten tegen een ander........ gevochten tegen mezelf.

Wie mijn blog regelmatig leest weet dat mijn broer ernstig ziek is en de tekenen lijken niet gunstig. Een dierbare vriendin wees me terecht wanneer ik me liet meeslepen met datgene dat de realiteit lijkt te zijn. Zij hield me voor dat wat anderen ook zeiden en hoe het er ook uit mocht zien de toekomst alles behalve statisch is. Zij waarschuwde me op te letten met mijn gedachten want gedachten zijn energie en die gedachten scheppen mijn werkelijkheid, mijn realiteit.

Ik kwam hiertegen in opstand omdat ik ik me liet mee leiden met mijn gevoel van verdriet over het verdict dat over mijn broer is uitgesproken. Ik kwam in opstand omdat haar woorden mijn gevoel voor realiteit tartten.

Ik wilde een arm om me heen, een troostend woord en even niet alle spirituele wijsheden die ik normaal met grote dankbaarheid en fascinatie zou hebben aangenomen.

Ik vond haar hard en gevoelsloos. Ze bekeek alles vanaf een grote afstand, schijnbaar niet geraakt door mijn verdriet en hulpkreet. "Het hoort niet bij me, dus ga ik er niet in mee" was de kern van haar verhaal. Ik voelde me verlaten en verschopt. Iemand die ik zo graag mag, die zo belangrijk werd in mijn leven, maar ook in het leven van mijn geliefde tweelingziel had even geen zin meer in ons nu het moeilijk voor haar werd omdat er kennelijk iets van haar verwacht werd en zij wenste dat niet te geven, althans niet op de wijze zoals de "vraag" tot haar kwam.

Het was haar weg of het wat géén weg, zo leek het. Het kon niet anders dan op een conflict uitlopen. Ik verbrak de verbinding om deze echter enkele dagen later te herroepen want er was toch ook veel moois gebeurd in de tijd dat we elkaar kenden.

Toch lijkt het erop alsof de situatie rond mijn broer niet dé oorzaak is voor de verwijdering binnen onze vriendschap. Er is meer, al kan ik er niet de vinger op leggen.

En zo lijkt het gezegde op te gaan: mensen komen en mensen gaan en uiteindelijk sta je alleen en ben je voor alles zelf verantwoordelijk. Mensen kunnen een tijd met je meelopen op jouw pad, maar uiteindelijk bewandelt iedereen toch zijn/haar eigen unieke pad. Dat kan ook niet anders want vanuit de Goddellijkheid hebben we allemaal een eigen bewustzijn meegekregen en vooral ook de eigen vrije wil. Op basis van die geschenken lijken we van elkaar gescheiden terwijl we dat in essentie niet zijn natuurlijk.

Onze goede vriendin heeft afscheid van ons genomen. Niet in woorden, doch wel in daden en of ze dat nu goed vind of niet, wij zullen haar missen.

Mijn tweelingziel en ikzelf vervolgen onze weg en zolang wij samen zijn kan niets ons scheiden of ons van ons doel af doen wijken. Ons doel is altijd geweest om een lichtpuntje te zijn voor anderen. Om anderen te helpen door een voorbeeld te zijn van wat Goddellijke Liefde, uitgedrukt door de tweelingzielenlliefde vermag te doen.  Ons huis staat open voor hen die zich verloren wanen in deze schijnbaar moeilijke wereld.

Vanwege mijn broer hadden we al onze activiteiten stop gezet maar het ziet ernaar uit dat dit niet wenselijk is. Alles komt tot ons, alles drijft ons voort op ons pad en we krijgen het ene na het andere idee om op te zetten. Ons huis was en is een plaats waar mensen graag vertoeven en waar men de warmte voelt die wij zo graag willen uitstralen.  Hoe erg we het ook vinden dat mijn broer er wellicht over een tijdje niet meer is, hoe erg we het ook vinden dat we een lieve vriendin moeten loslaten, wij zullen volharden om als tweelingzielen dienstbaar te zijn in een poging om een lichtpuntje te zijn.

Inge en ik hebben veel te bieden. Waarom zouden we dat voor onszelf houden? Waarom zouden we niet uitdragen wat wij willen op onze eigen specifieke wijze? Waarom zou het pad van wie dan ook beter zijn dan het onze?

Neen, de les die we hieruit te trekken hebben is dat wij, juist nu, volledig in onze kracht moeten blijven staan en vooral ons eigen pad moeten vervolgen. Onze taak zien we als een taak om geluk te brengen. Wij dienen echter mensen ook los te kunnen laten indien het doel van de ontmoeting bereikt is en de mens verkiest om zijn/haar weg te gaan.

En onze vriendin? Die koesteren wij in ons hart. Zij gaf aan ruimte te willen en gaat haar weg maar ons huis is en blijft haar huis en ons thuis is haar thuis, ook al beseft ze dat niet.