Wij scheppen onze eigen werkelijkheid

Zoals de titel al zegt: wij scheppen onze eigen werkelijkheid. Dat doen we met onze gedachten, onze overtuigingen en de kracht van deze gedachten, ook wel uitgedrukt in emotie.

Het is de kracht van je gedachte, je emotie die zaken in je leven brengt en waarmee je dus je werkelijkheid schept en herschept. Op die wijze zijn we ook zelf verantwoordelijk voor alles wat we meemaken tot en met de omgeving waarin we leven.

Deze wijsheid is al duizenden jaren oud. Nu we echter in het aquariustijdperk zijn aangekomen komt deze aloude wijsheid meer en meer aan het licht.

En zo leef ook ik, omringt door mensen die min of meer met dezelfde zaken bezg zijn als ik zelf.
Ik ben een onderzoekende geest en neem niet zomaar alles aan wat men me voorschoteld.

Dat is mooi zult u zeggen: want dat is wat ook Boedha de mensen voorhield: onderzoek en stel alles in vraag.

Veel mensen ontwaken in vreugde binnen dit nieuwe concept want het houd zoveel moois in. Nee, we zijn niet verdoemd, nee, het is niet onherroepelijk voorbestemd als ons iets naars overkomet. Wij hebben de macht om alles te veranderen, puur door onze gedachten te sturen en de Goddellijke kracht in onszelf te aanvaarden. Er zijn geen grenzen aan het universum, er zijn geen grenzen aan scheppingskracht en dus zijn er ook oneindig veel varianten van wat wij als realiteit waarnemen.

We willen vrij zijn. Waarlijk vrij. En dat kan! Dat mag!

En toch.... zijn we wel zo vrij? Als wij beseffen dat wij alles scheppen naar ons beeld, waarom zijn we dan nog bang voor elkaar? Waarom bijvoorbeeld moeten wij zo nodig elkaar gaan overtuigen dat ONZE realiteit de juiste is? Alsof het nodig zou zijn dat iedereen van wie we houden absoluut in ONS referentiekader moet thuishoren.

Vandaag krijgt mijn broer, die ernstig ziek is, te horen of er nog een behandeling zal volgen en waarschijnlijik ook hoe lang hij nog te leven heeft. Hij is geoppereerd aan slokdarmkanker en hoewel het eerst goed leek zijn er nu uitzaaiingen gecontsateerd. Daarnaast werkt zijn spijsverteringssysteem niet meer. Kan het erger?

En dan hoor je dus in je hoofd al die dingen gonzen die ik boven omschreef. "Je schept je eigen werkelijkheid en je bent er zelf verantwoordelijk voor".  Je moet continu onderzoeken wat een bepaalde gebeurtenis over JOU zegt.

Je hoort zeggen dat je niet zomaar dat beeld van ziek zijn moet aanvaarden. Je kan je gezond denken.

Ik weet het, het kan...........het kan..... maar vertel dat nu eens aan mijn broer die doodziek, letterlijk doodziek aan bed is gekluisterd. Zie je het al gebeuren dat ik daar naartoe ga en hem vraag: 'goh en wat zegt dit nu over jou'?  Die jongen is gewoon doodziek, hij lijd pijn! Veel pijn en moet hij dan nog gaan nadenken waarom hij dit over zich heeft afgeroepen?

Op zielsniveau, vanuit ons hogere zelf is alles verklaarbaar maar wij zitten hier in een menselijk omhulsel en we dienen de lessen te leren die ons worden aangedragen. Daarnaast behouden wij de vrijheid om verdriet te voelen, gemis te voelen.

Het is niet omdat je zogezegd spiritueel ontwaakt bent dat je niet meer mens mag zijn. Je hoeft niet opeens "GOD" te zijn die de hele wereld gaat herscheppen. Dat komt later wel. Nu eerst mijn liefde en zorg aan mijn broer besteden.

In mijn eigen leven speelt een belangrijke levensles een onophoudelijke rol: "leren loslaten".  Het lijkt erop dat deze les steeds intensiever wordt voorgehouden. En dat geld niet alleen ten opzichte van mijn broer die ik wellicht voor een tijdje zal moeten missen wanneer hij de oversteek maakt, maar wellicht voor veel meer mensen waar ik me te veel aan vast heb geklampt omdat ik van ze ben gaaa houden.

Ieder mens is Goddellijk. Ieder mens heeft zijn / haar eigen wereld en daarbinnen doelen en uitdagingen. We wandelen zij aan zij voor de tijd die ons gegeven is dit te doen.

Ik zou willen dat ik nooit geen afscheid meer hoefde te nemen van mensen waarvan ik houd.

Jan