Je eigen weg gaan

Machtige lessen geleerd de afgelopen dagen.

Hoe belangrijk is het om in je eigen kracht te blijven staan en je niet van je doel te laten afwijken door je eigen onzekerheden, angsten, frustraties, gemis of wat dan ook.

Ik heb gevochten. Gevochten tegen een ander........ gevochten tegen mezelf.

Wie mijn blog regelmatig leest weet dat mijn broer ernstig ziek is en de tekenen lijken niet gunstig. Een dierbare vriendin wees me terecht wanneer ik me liet meeslepen met datgene dat de realiteit lijkt te zijn. Zij hield me voor dat wat anderen ook zeiden en hoe het er ook uit mocht zien de toekomst alles behalve statisch is. Zij waarschuwde me op te letten met mijn gedachten want gedachten zijn energie en die gedachten scheppen mijn werkelijkheid, mijn realiteit.

Ik kwam hiertegen in opstand omdat ik ik me liet mee leiden met mijn gevoel van verdriet over het verdict dat over mijn broer is uitgesproken. Ik kwam in opstand omdat haar woorden mijn gevoel voor realiteit tartten.

Ik wilde een arm om me heen, een troostend woord en even niet alle spirituele wijsheden die ik normaal met grote dankbaarheid en fascinatie zou hebben aangenomen.

Ik vond haar hard en gevoelsloos. Ze bekeek alles vanaf een grote afstand, schijnbaar niet geraakt door mijn verdriet en hulpkreet. "Het hoort niet bij me, dus ga ik er niet in mee" was de kern van haar verhaal. Ik voelde me verlaten en verschopt. Iemand die ik zo graag mag, die zo belangrijk werd in mijn leven, maar ook in het leven van mijn geliefde tweelingziel had even geen zin meer in ons nu het moeilijk voor haar werd omdat er kennelijk iets van haar verwacht werd en zij wenste dat niet te geven, althans niet op de wijze zoals de "vraag" tot haar kwam.

Het was haar weg of het wat géén weg, zo leek het. Het kon niet anders dan op een conflict uitlopen. Ik verbrak de verbinding om deze echter enkele dagen later te herroepen want er was toch ook veel moois gebeurd in de tijd dat we elkaar kenden.

Toch lijkt het erop alsof de situatie rond mijn broer niet dé oorzaak is voor de verwijdering binnen onze vriendschap. Er is meer, al kan ik er niet de vinger op leggen.

En zo lijkt het gezegde op te gaan: mensen komen en mensen gaan en uiteindelijk sta je alleen en ben je voor alles zelf verantwoordelijk. Mensen kunnen een tijd met je meelopen op jouw pad, maar uiteindelijk bewandelt iedereen toch zijn/haar eigen unieke pad. Dat kan ook niet anders want vanuit de Goddellijkheid hebben we allemaal een eigen bewustzijn meegekregen en vooral ook de eigen vrije wil. Op basis van die geschenken lijken we van elkaar gescheiden terwijl we dat in essentie niet zijn natuurlijk.

Onze goede vriendin heeft afscheid van ons genomen. Niet in woorden, doch wel in daden en of ze dat nu goed vind of niet, wij zullen haar missen.

Mijn tweelingziel en ikzelf vervolgen onze weg en zolang wij samen zijn kan niets ons scheiden of ons van ons doel af doen wijken. Ons doel is altijd geweest om een lichtpuntje te zijn voor anderen. Om anderen te helpen door een voorbeeld te zijn van wat Goddellijke Liefde, uitgedrukt door de tweelingzielenlliefde vermag te doen.  Ons huis staat open voor hen die zich verloren wanen in deze schijnbaar moeilijke wereld.

Vanwege mijn broer hadden we al onze activiteiten stop gezet maar het ziet ernaar uit dat dit niet wenselijk is. Alles komt tot ons, alles drijft ons voort op ons pad en we krijgen het ene na het andere idee om op te zetten. Ons huis was en is een plaats waar mensen graag vertoeven en waar men de warmte voelt die wij zo graag willen uitstralen.  Hoe erg we het ook vinden dat mijn broer er wellicht over een tijdje niet meer is, hoe erg we het ook vinden dat we een lieve vriendin moeten loslaten, wij zullen volharden om als tweelingzielen dienstbaar te zijn in een poging om een lichtpuntje te zijn.

Inge en ik hebben veel te bieden. Waarom zouden we dat voor onszelf houden? Waarom zouden we niet uitdragen wat wij willen op onze eigen specifieke wijze? Waarom zou het pad van wie dan ook beter zijn dan het onze?

Neen, de les die we hieruit te trekken hebben is dat wij, juist nu, volledig in onze kracht moeten blijven staan en vooral ons eigen pad moeten vervolgen. Onze taak zien we als een taak om geluk te brengen. Wij dienen echter mensen ook los te kunnen laten indien het doel van de ontmoeting bereikt is en de mens verkiest om zijn/haar weg te gaan.

En onze vriendin? Die koesteren wij in ons hart. Zij gaf aan ruimte te willen en gaat haar weg maar ons huis is en blijft haar huis en ons thuis is haar thuis, ook al beseft ze dat niet.

Je ruimte innemen

Ik lees redelijk veel op andere blogs die met spiritualiteit te maken hebben. 

Een 'hot item' is momenteel het gegeven: in je kracht gaan staan en in je kracht blijven staan, daarbij niet gehinderd door de ( negatieve) invloeden van anderen.

Wat moet je doen met die invloeden? De boodschap is, simpelgezegd eigenlijk dat je dat moet buitensluiten door bijvoorbeeld afstand te nemen van die persoon of situatie.

En zo zie je stelselmatig mensen die iedereen en alles buiten sluiten voor zover zij niet passen binnen de "eigen" ruimte.

Spontaan vraag ik me af:

Als je op aarde leeft en alles en iedereen buitensluit die niet 100% bij je past hoe eenzaam blijf je dan op een gegeven moment niet achter? Ja, je neemt volledig je eigen ruimte in. Maar dan? Dan ben je blij, gelukkig en trots dat je al die negatieve elementen de deur uit hebt gedaan maar ........ aan wie ga je dat nog vertellen?

Wij zijn pelgrims

Enya heeft er een prachtige somg over gezongen met dezelfde titel:  "pilgrim". 

Wij mensen zijn pelgrims die van tijd tot tijd de keuze maken om in een aards lichaam te incarneren om een (nieuwe) pelgrimstocht te ondernemen met als doel om ons bewustzijn uit te breiden en daarmee meer en meer onze eigen Goddellijke afstamming te (h)erkennen.

Wij zijn reizigers op onze tocht op de aarde  en doen ervaring na ervaring op. En dat is goed. Heel goed. Voor wij onze reis op aarde aanvangen maken we in de spirituele wereld, meestal samen met anderen afspraken die we in een soort van blauwdruk vastleggen. Natuurlijk blijft het een blauwdruk en behouden wij altijd de vrije keuze om welke richting dan ook in te slaan. Wij zijn vrij. Waarlijk vrij in dat opzicht.
De wet van oorzaak en gevolg helpt ons onze keuze te leren begrijpen en eventueel een verkeerde keuze te herstellen. Dit herstellen kan in datzelfde leven, maar vaak zie je ook dat we de gevolgen van een keuze meerdere levens met ons meedragen.

Zo kan het ook zijn dat we bepaalde zaken steeds voor ons uitschuiven omdat we dat pad zo moeilijk vinden. Zoiets begint dan als een rode draad door onze levens heen te lopen en komt in elk leven liefdevol, doch beslist en steeds wat sterker tot ons terug tot we datgene aangaan wat we moeten afwerken.

Onze metgezellen, onze zielsverwanten, soulmates, gidsen en onze tweelingziel helpen ons op onze verschillende pelgrimstochten op deze wereld en zo vormen wij voor elkaar de spiegel der eeuwen. Alles wat wij doen heeft effect op elk ander en vertelt ons alles over onszelf en over die ander. De één staat niet hoger in de hierarchie dan de ander. Juist omdat wij in liefde met elkaar zijn verbonden zijn en blijven wij telkens elkaars gelijke.

De leraar van vandaag wordt de leerling van morgen. Ouder wordt kind, Man wordt vrouw, vrouw wordt man en zo gaat dit machtige levensspel verder tot wij volledig in het licht opgaan van waaruit wij allemaal voortkomen. Wij mensen zijn kinderen van dit licht, wij zijn dit licht en licht is liefde.

Op de tocht die ik voor dit leven koos staat leren loslaten als rode draad op elke hoek van de straat op mij te wachten. Ik houd van mensen, hecht aan hen en vind het moeilijk om hen los te laten.
Daarbij vergeet ik echter dat ik de pelgrim ben die mijn pad wel verder moet lopen. Je komt als pelgrim alleen op de wereld en je verlaat deze ook weer alleen. Mensen komen op je pad en zij gaan weer.

Een tijdlang kunnen zij naast je lopen, je bijstaan en kan jij hen bijstaan maar het moment kan komen dat je voelt dat je elkaar hindert en als dat gebeurt dan is de grootste daad van liefde : loslaten. Dit moet ik leren want door het krampachtige vasthouden ontstaan conflicten. Conflicten die helemaal niet hoeven. Misverstanden die helemaal niet hoeven want we zeggen feitenlijk continu hetzelfde. Letterlijk hetzelfde maar kennelijk in een andere taal. Omdat we elkaar niet meer begrijpen denken we van elkaar dat we zwak zijn en voelen we de behoefte elkaar te gaan overtuigen van zaken waar we het al lang over eens waren.

Loslaten... het houd me momenteel erg bezig omdat ik op het punt sta een geliefd iemand af te moeten geven omdat het erop lijkt alsof hij dit aardse leven gaat verlaten. Loslaten... loslaten.... loslaten.... het gonst en het lijkt met de dag heviger te worden en zelfs versterkt te worden door anderen met wie ik opeens niet meer hand in hand lijk te kunnen lopen.

Ik erken dat ik moet loslaten. Men denkt dat ik niet meer in mijn kracht sta maar daarin zou men zich deerlijk kunnen vergissen. Meer dan ooit verbind ik me met het licht in mezelf, met mijn kern om juist nu alles uit mezelf te halen waarvoor ik deze pelgrimstocht ben begonnen. Ik leef bewust en onderga bewust. Daarbij laat ik echter ook mijn verdriet toe, mijn gevoel van gemis, de schijn van afhankelijkheid en wat je maar wil want al deze aspecten mogen beleefd, en vooral doorleefd worden.

Ik kan huilen, ik kan roepen, ik kan wanhopig zijn. Daar tegenover staat, dat ik onmiddellijk voor iedere levende ziel klaar sta als "lichtwerker" die mij nodig heeft.

Neen, ik ben nog lang niet ver heen en ik ben doof noch blind. Ik ben die ik ben en ik aanvaard alle aspecten van dit zijn, wetende dat ik een pelgrim ben die zijn pad bewandelt.

Ik loop dit pad  in grote dankbaarheid en vreugde voor alles wat ik daarop tegenkom. Ik zou het leuk vinden als mijn medepelgrims nog wat bij me willen blijven.
Wie loopt er nog een stukje met me mee?