Vandaag, woensdag 28 april ben ik bij mijn broer geweest en samen met mijn schoonzus en hem hebben we het consult gehad bij de oncoloog die ons zou inlichten over de mogelijkheden die mijn broer nog heeft nu hij uitzaaiingen heeft als gevolg van zijn slokdarmker.
Het ziet er niet goed uit. Men geeft hem hooguit, werkelijk hooguit nog een jaar maar in de praktijk zal dat waarschijnlijk veel minder zijn want God, wat ziet hij af. Op de plaats waar men hem opereerde en waar 30 cm slokdarm werd verwijderd bevind zich een nieuwe tumor die opnieuw de doorgang voor zijn voedsel versperd waardoor hij dus niet meer kan eten of drinken. Mijn broer is zeer aangeslagen want tot op het laatst koesterde hij toch stiekum nog de hoop dat er wellicht toch nog iets mogelijk was.
Ik word herinnerd aan de stellingen die men aan mij doorgaf waarin wij allemaal verantwoordelijk worden geacht voor onze eigen creaties. Weet u nog? Wij scheppen onze werkelijkheid.
Ik wordt herinnert aan een actie die men vanuit de Universal White Time organisatie op touw had gezet.
Universal White Time is een healingmethode die uitgaat van een verbinding met het universele witte licht vanuit het universum. Volgens deze groep beschikken zij over fenomenale gaven en krachten die het mogelijk maakt om mensen te helen, ook vanop afstand, net zoals Reiki. De White Timers kennen aan zichzelf echter meer kracht toe.
Goed, op liefdevolle wijze verzamelde men zich om mijn broer te healen. De resultaten zouden zeker niet uitblijven. Dat is nu toch al weer een poosje geleden en helaas, al dat witte licht heeft hem niet geholpen. Hij is ernstig verzwakt en ongelofelijk afgevallen.
Onwillekeurig moet ik denken aan dat verhaal van Jomanda en Sylvia Millecam die er toch zo van overtuigd was dat enkel spiritualiteit haar zou redden. Jomanda ging hier maar al te graag op in. "je moet het beeld van ziekzijn niet aanvaarden" hoor ik in mijn hoofd. Tja, dat werd waarschijnlijk door Jomanda ook aan Sylvia gezegd. Thans leeft Sylvia, hopelijk gelukkig, aan gene zijde voort.
Het blijft een gevaarlijk gegeven dat mensen zich compleet in hun nieuwe spirituele overtuigingen gaan verliezen en werkelijk denken dat de Goddellijke wetten te allen tijde gebruikt kunnen worden zonder rekening te houden met de ziele-wens van het individu of het karma van het individu.
Maar als die White Time groep dan zo overtuigd was, waarom helpt het dan niet? Waarom is mijn broer dan niet als door een wonder gered?
Welnu: op de website van de Universal White Time organisatie staat het antwoord al: zodra je licht stuurt naaar iemand om hem te healen en blijkt dat dit tegen het karma ingaat van deze persoon houdt de helende werking onmiddellijk op, waarmee maar weer eens wordt aangetoond dat de wet van de vrije wil en de wet van oorzaak en gevolg niet omzeild kunnen worden.
Ben ik een ongelovige? Nee! Ik ken deze wettten. Ik ken dat witte licht ook en dat is echt niet alleen voorbehouden aan een bepaalde groep hoor. Ik ken het, ik weet dat het werkt, maar ik weet ook dat de universele wetten, die voor elk levend wezen gelden niet zomaar omzeild kunnen worden door wie dan ook.
Hebben wij, de lichtwerkers, de spirituelen, dan niets geleerd van het verhaal van Jomanda en Sylvia?
Wij scheppen onze eigen werkelijkheid
Gepost door
Jan Ceulemans
reacties (0)
Zoals de titel al zegt: wij scheppen onze eigen werkelijkheid. Dat doen we met onze gedachten, onze overtuigingen en de kracht van deze gedachten, ook wel uitgedrukt in emotie.
Het is de kracht van je gedachte, je emotie die zaken in je leven brengt en waarmee je dus je werkelijkheid schept en herschept. Op die wijze zijn we ook zelf verantwoordelijk voor alles wat we meemaken tot en met de omgeving waarin we leven.
Deze wijsheid is al duizenden jaren oud. Nu we echter in het aquariustijdperk zijn aangekomen komt deze aloude wijsheid meer en meer aan het licht.
En zo leef ook ik, omringt door mensen die min of meer met dezelfde zaken bezg zijn als ik zelf.
Ik ben een onderzoekende geest en neem niet zomaar alles aan wat men me voorschoteld.
Dat is mooi zult u zeggen: want dat is wat ook Boedha de mensen voorhield: onderzoek en stel alles in vraag.
Veel mensen ontwaken in vreugde binnen dit nieuwe concept want het houd zoveel moois in. Nee, we zijn niet verdoemd, nee, het is niet onherroepelijk voorbestemd als ons iets naars overkomet. Wij hebben de macht om alles te veranderen, puur door onze gedachten te sturen en de Goddellijke kracht in onszelf te aanvaarden. Er zijn geen grenzen aan het universum, er zijn geen grenzen aan scheppingskracht en dus zijn er ook oneindig veel varianten van wat wij als realiteit waarnemen.
We willen vrij zijn. Waarlijk vrij. En dat kan! Dat mag!
En toch.... zijn we wel zo vrij? Als wij beseffen dat wij alles scheppen naar ons beeld, waarom zijn we dan nog bang voor elkaar? Waarom bijvoorbeeld moeten wij zo nodig elkaar gaan overtuigen dat ONZE realiteit de juiste is? Alsof het nodig zou zijn dat iedereen van wie we houden absoluut in ONS referentiekader moet thuishoren.
Vandaag krijgt mijn broer, die ernstig ziek is, te horen of er nog een behandeling zal volgen en waarschijnlijik ook hoe lang hij nog te leven heeft. Hij is geoppereerd aan slokdarmkanker en hoewel het eerst goed leek zijn er nu uitzaaiingen gecontsateerd. Daarnaast werkt zijn spijsverteringssysteem niet meer. Kan het erger?
En dan hoor je dus in je hoofd al die dingen gonzen die ik boven omschreef. "Je schept je eigen werkelijkheid en je bent er zelf verantwoordelijk voor". Je moet continu onderzoeken wat een bepaalde gebeurtenis over JOU zegt.
Je hoort zeggen dat je niet zomaar dat beeld van ziek zijn moet aanvaarden. Je kan je gezond denken.
Ik weet het, het kan...........het kan..... maar vertel dat nu eens aan mijn broer die doodziek, letterlijk doodziek aan bed is gekluisterd. Zie je het al gebeuren dat ik daar naartoe ga en hem vraag: 'goh en wat zegt dit nu over jou'? Die jongen is gewoon doodziek, hij lijd pijn! Veel pijn en moet hij dan nog gaan nadenken waarom hij dit over zich heeft afgeroepen?
Op zielsniveau, vanuit ons hogere zelf is alles verklaarbaar maar wij zitten hier in een menselijk omhulsel en we dienen de lessen te leren die ons worden aangedragen. Daarnaast behouden wij de vrijheid om verdriet te voelen, gemis te voelen.
Het is niet omdat je zogezegd spiritueel ontwaakt bent dat je niet meer mens mag zijn. Je hoeft niet opeens "GOD" te zijn die de hele wereld gaat herscheppen. Dat komt later wel. Nu eerst mijn liefde en zorg aan mijn broer besteden.
In mijn eigen leven speelt een belangrijke levensles een onophoudelijke rol: "leren loslaten". Het lijkt erop dat deze les steeds intensiever wordt voorgehouden. En dat geld niet alleen ten opzichte van mijn broer die ik wellicht voor een tijdje zal moeten missen wanneer hij de oversteek maakt, maar wellicht voor veel meer mensen waar ik me te veel aan vast heb geklampt omdat ik van ze ben gaaa houden.
Ieder mens is Goddellijk. Ieder mens heeft zijn / haar eigen wereld en daarbinnen doelen en uitdagingen. We wandelen zij aan zij voor de tijd die ons gegeven is dit te doen.
Ik zou willen dat ik nooit geen afscheid meer hoefde te nemen van mensen waarvan ik houd.
Jan
Het is de kracht van je gedachte, je emotie die zaken in je leven brengt en waarmee je dus je werkelijkheid schept en herschept. Op die wijze zijn we ook zelf verantwoordelijk voor alles wat we meemaken tot en met de omgeving waarin we leven.
Deze wijsheid is al duizenden jaren oud. Nu we echter in het aquariustijdperk zijn aangekomen komt deze aloude wijsheid meer en meer aan het licht.
En zo leef ook ik, omringt door mensen die min of meer met dezelfde zaken bezg zijn als ik zelf.
Ik ben een onderzoekende geest en neem niet zomaar alles aan wat men me voorschoteld.
Dat is mooi zult u zeggen: want dat is wat ook Boedha de mensen voorhield: onderzoek en stel alles in vraag.
Veel mensen ontwaken in vreugde binnen dit nieuwe concept want het houd zoveel moois in. Nee, we zijn niet verdoemd, nee, het is niet onherroepelijk voorbestemd als ons iets naars overkomet. Wij hebben de macht om alles te veranderen, puur door onze gedachten te sturen en de Goddellijke kracht in onszelf te aanvaarden. Er zijn geen grenzen aan het universum, er zijn geen grenzen aan scheppingskracht en dus zijn er ook oneindig veel varianten van wat wij als realiteit waarnemen.
We willen vrij zijn. Waarlijk vrij. En dat kan! Dat mag!
En toch.... zijn we wel zo vrij? Als wij beseffen dat wij alles scheppen naar ons beeld, waarom zijn we dan nog bang voor elkaar? Waarom bijvoorbeeld moeten wij zo nodig elkaar gaan overtuigen dat ONZE realiteit de juiste is? Alsof het nodig zou zijn dat iedereen van wie we houden absoluut in ONS referentiekader moet thuishoren.
Vandaag krijgt mijn broer, die ernstig ziek is, te horen of er nog een behandeling zal volgen en waarschijnlijik ook hoe lang hij nog te leven heeft. Hij is geoppereerd aan slokdarmkanker en hoewel het eerst goed leek zijn er nu uitzaaiingen gecontsateerd. Daarnaast werkt zijn spijsverteringssysteem niet meer. Kan het erger?
En dan hoor je dus in je hoofd al die dingen gonzen die ik boven omschreef. "Je schept je eigen werkelijkheid en je bent er zelf verantwoordelijk voor". Je moet continu onderzoeken wat een bepaalde gebeurtenis over JOU zegt.
Je hoort zeggen dat je niet zomaar dat beeld van ziek zijn moet aanvaarden. Je kan je gezond denken.
Ik weet het, het kan...........het kan..... maar vertel dat nu eens aan mijn broer die doodziek, letterlijk doodziek aan bed is gekluisterd. Zie je het al gebeuren dat ik daar naartoe ga en hem vraag: 'goh en wat zegt dit nu over jou'? Die jongen is gewoon doodziek, hij lijd pijn! Veel pijn en moet hij dan nog gaan nadenken waarom hij dit over zich heeft afgeroepen?
Op zielsniveau, vanuit ons hogere zelf is alles verklaarbaar maar wij zitten hier in een menselijk omhulsel en we dienen de lessen te leren die ons worden aangedragen. Daarnaast behouden wij de vrijheid om verdriet te voelen, gemis te voelen.
Het is niet omdat je zogezegd spiritueel ontwaakt bent dat je niet meer mens mag zijn. Je hoeft niet opeens "GOD" te zijn die de hele wereld gaat herscheppen. Dat komt later wel. Nu eerst mijn liefde en zorg aan mijn broer besteden.
In mijn eigen leven speelt een belangrijke levensles een onophoudelijke rol: "leren loslaten". Het lijkt erop dat deze les steeds intensiever wordt voorgehouden. En dat geld niet alleen ten opzichte van mijn broer die ik wellicht voor een tijdje zal moeten missen wanneer hij de oversteek maakt, maar wellicht voor veel meer mensen waar ik me te veel aan vast heb geklampt omdat ik van ze ben gaaa houden.
Ieder mens is Goddellijk. Ieder mens heeft zijn / haar eigen wereld en daarbinnen doelen en uitdagingen. We wandelen zij aan zij voor de tijd die ons gegeven is dit te doen.
Ik zou willen dat ik nooit geen afscheid meer hoefde te nemen van mensen waarvan ik houd.
Jan
Eigen Weblog
Gepost door
Jan Ceulemans
reacties (3)
"Waarom begin je geen eigen weblog" , zo werd me onlangs gevraagd. "je antwoorden zijn langer dan mijn berichten", was de opmerking.
Ja, dat klopte wel. Het was op een weblog waar allerhande onderwerpen aan bod komen van actuele onderwerpen, onderwerpen die dus in het nieuws zijn, tot diep beleefde spirituele onderwerpen en overeenstemmende levensovertuigingen.
Met name dat laaste wilde bij mij wel eens een reactie uitlokken juist omdat spiritualiteit in mijn leven zo'n belangrijke rol speelt.
Ik wist eigenlijk niet zo dadelijk of, en zo ja hoe ik op die vraag moest reageren. Nu, een aantal dagen later besef ik dat deze persoon wel ergens gelijk heeft.
Als je zoveel te schrijven hebt, waarom zou je dat dan niet doen via een eigen weblog. En te schrijven valt er genoeg.
Momenteel ondergaat mijn familie een nieuwe, droevige uitdaging nadat mijn jongste broer te horen kreeg dat hij ongeneeslijk ziek is en niet meer echt behandeld kan worden. Voorbereiden op het einde is hier de boodschap. Het einde? of het begin? Een nieuw begin dan?
Volgens spirituele stromingen vormen wij onze eigen realiteit gebaseerd op de energie die we aan onze gedachten en overtuigingen toekennen. Een interessant onderwerp waar ik ook al jaren mee bezig ben. Nu het zo dichtbij komt echter ook een uitdaging.
Welnu, laat ik dan mijn collega-blogger's raad opvolgen en mijn verhaal doen vanuit mijn eigen omgeving.
Dit blog zal dus een weergave worden van wat in ieders leven plaats kan en zal vinden. Daarom hoop ik dat iedere lezer iets zal herkennen en wellicht gesterkt wordt door de artikelen die hier verschijnen.
Ja, dat klopte wel. Het was op een weblog waar allerhande onderwerpen aan bod komen van actuele onderwerpen, onderwerpen die dus in het nieuws zijn, tot diep beleefde spirituele onderwerpen en overeenstemmende levensovertuigingen.
Met name dat laaste wilde bij mij wel eens een reactie uitlokken juist omdat spiritualiteit in mijn leven zo'n belangrijke rol speelt.
Ik wist eigenlijk niet zo dadelijk of, en zo ja hoe ik op die vraag moest reageren. Nu, een aantal dagen later besef ik dat deze persoon wel ergens gelijk heeft.
Als je zoveel te schrijven hebt, waarom zou je dat dan niet doen via een eigen weblog. En te schrijven valt er genoeg.
Momenteel ondergaat mijn familie een nieuwe, droevige uitdaging nadat mijn jongste broer te horen kreeg dat hij ongeneeslijk ziek is en niet meer echt behandeld kan worden. Voorbereiden op het einde is hier de boodschap. Het einde? of het begin? Een nieuw begin dan?
Volgens spirituele stromingen vormen wij onze eigen realiteit gebaseerd op de energie die we aan onze gedachten en overtuigingen toekennen. Een interessant onderwerp waar ik ook al jaren mee bezig ben. Nu het zo dichtbij komt echter ook een uitdaging.
Welnu, laat ik dan mijn collega-blogger's raad opvolgen en mijn verhaal doen vanuit mijn eigen omgeving.
Dit blog zal dus een weergave worden van wat in ieders leven plaats kan en zal vinden. Daarom hoop ik dat iedere lezer iets zal herkennen en wellicht gesterkt wordt door de artikelen die hier verschijnen.
Abonneren op:
Posts (Atom)