Ergens op een blog lees ik o.a. dit:
"Attachement is angst"
Het is een artikel waarin de schrijver wil afrekenen met het feit dat wij mensen ons zo aan van alles hechten. Denk aan mensen, dingen, verwachtingen en overtuigingen.
Attachement wordt omschreven als angst. Als beperkend voor de eigen groei.
En dan zie ik de profielfoto van de schrijfster waarop deze persoon in een innige poze te zien is met haar lieve huisdiertje, een konijntje. En dan denk ik spontaan bij mezelf: "waar héb je het over"?
Attachement kan volgens mij ook een hele hoge uiting van Liefde zijn. Liefde jegens je huisdier, jegens je partner, jegens je broer of zus. Laat ik voor één keer uit de school klappen: Mijn broer ligt op zijn sterfbed. Hij lijd pijn, is angstig en vooral verdrietig voor al wat hij achter moet laten. Zodra ik verschijn, neemt hij me beet en wordt pas rustig als hij in mijn armen ( eindelijk ) even in slaap kan vallen. Leve het Attachement!
Zolang ik leef zal ik weigeren, halstarrig weigeren om mijn gehechtheid aan mijn geliefden op te geven. Of dat nu familie is, vrienden, kennissen of mijn medemens in het algemeen. En geloof me vrij: het houd mijn innerlijke groei heus niet tegen hoor.
Abonneren op:
Posts (Atom)